San Blas - the unreal paradise

Dus.. Na die hell ride achtbaan van 3 uur kwamen we aan bij het 'haventje' van San Blas. San Blas is een eilandengroep met officieel 365 eilanden, eentje voor iedere dag van het jaar. Officieus gezien meer dan 400 hele kleine en iets grotere eilanden. We gingen met 15 man in een klein bootje de grote oceaan over naar ons eilandje voor de komende 3 dagen. Na een behoooorlijke bumpy ride van half uurtje kwam het paradijselijke eiland in zicht.. en het was gewoon onwerkelijk. Het leek net nep, gefotoshopt en uit een plaatje. Maar het was echt, dat is waar wij gewoon waren. Zo onwerkelijk! We waren er 3 minuten en moesten onze tassen droppen en hop de boot weer in want onze dagtrip begon gelijk al. Dagtripje dat inhield, naar het meest mini van mini eilandje gaan van 10 bij 20 meter met wel 4 palmbomen en zelfs een indianen familie die daar woonde, midden in de oceaan. Daar hebben we heeerlijk gezwommen en gesnokeld. Ook nog een beetje wezen zonnebaden natuurlijk, al was dat misschien 2 uurtjes, ik was zooooo ontzettend verbrand, nog nooit zo erg geweest, het deed zoo ontzettend veel pijn ik kon niet een normaal lopen die avond. En natuurlijk had ik geen aftersun of iets mee, maar gelukkig mijn allerliefste medeeiland bewoners wel. Smiddags zijn we naar een ander iets groter eilandje gegaan en wezen lunchen bij wat indiaantjes, erg leuk. Weer gesnorkeld en terug gegaan naar het eiland om vooral heel veel te chillen, te genieten van het uitzicht en liters zonnebrand op te smeren. Onze vriend simon, verveelde zich terwijl wij onze boekjes aan het lezen waren en aant kletsen over het goeie leven, en wat is er te doen op een bijna onbewoond eiland? Kokosnoot gooien en allemaal gekke spelletjes zoals schaatswedstrijdjes op het strand. Hilarisch!! Na het eten zijn we met zn 15en wezen bussen, er waren toevallig nog 2 nederlanders bij en die weten wel hoe ze moeten drinken, en opnieuw: wat is er te doen op zo'n eiland naast gekke spelletjes? Zuipen natuurlijk. Dus dat gebeurde ook behoorlijk, behooorlijk! De volgende twee dagen zagen er een beetje hetzeflde uit, inclusief het slikken van DICLOFENAC tegen de pijn van het verbranden, zo erg was het. Behalve de ongemakken van 3 dagen lang niet douchen, niet je handen kunnen wassen met zeep en je tanden moet poetsen in de zee is het eiland leven een paradijsje, ik bedoel, check de foto's en je begrijpt wat ik bedoel.
Woensdagmiddag gingen we weer weg, terug naar Panama CIty en was ook een beetje met gemengde gevoelens, verlangend naar aftersun, goeie douche en een bed zonder zand, maar ook wel klein beetje met pijn in het hart om het paradijsje te verlaten. Wij vragen ons wel heel erg af hoe die mensen van expeditie robinson niet verbranden? Hoe ist mogelijk? Maargoed na dezelfde hell ride achtbaan maar dan de andere kant op en minder gave jeep, weer aangekomen in panama city, hadden chantal en ik prive kamertje met prive douche geboekt, hadden we wel verdient na die zware tijd op San Blas haha.. Beste douche van mijn leven gehad, ondanks dat het een straal was en niet verwarmd, geweldig! We hadden ons soort van chique aangekleed, in hoeverre dat mogelijk is als backpacker, want we waren van plan naar rooftop bar te gaan met onze nieuwe maatjes uit nederland. In die kleren trek je natuurlijk van die mannetjes die je naar hun chique restaurantjes willen slepen. Prijzen waren acceptabel en voelde ons wel in ons elementje dus hadden (heel chique) een pizza gedeeld op een wel heeeel mooie plek, en eerlijk is eerlijk wel ziek goeie pizza. Daarna dus naar de rooftop bar gegaan, met heeel veel salsa muziek, en veel dansende mensen en heerlijk briesje die wel noodzakelijk is als je probeert te dansen in 35 graden. Heerlijke avond gehad en was het weer tijd afscheid te nemen van onze nieuwe vrienden, dat is wel het lastige op reis, net leuke mensen ontmoet en dan gaat ieder zijn eigen weg. Het reizen gaat niet om het afstrepen van een lijstje met plekken waar je geweest wil zijn, het gaat niet om het vieren van vakantie, het gaat om het ontmoeten van nieuwe mensen, avontuur en het soort van resetten van al je nederlandse gewoonten en lekker open minded en vrij leven. Het voelt als een soort lifestyle.

Die volgende ochtend alweer vertrokken naar de volgende bestemming namelijk El Valle de Anton, heel klein dorpje in het midden van de krater. En heeft mooie natuurlijk en goeie trails. We kwamen aan rond half 4 en uur later begon onze zonsondergang trail. Super zwaar en stijl maar het helemaal waard, wat een uitzicht, geweldig. En mijn eerste slang tegen gekomen whaaa! De terug was nog 10x waarder, want het werd al donker en was behoorlijk rotsachtig. Maar gelukkig weer levend beneden gekomen met behoorlijke zware benen. En uiteten geweest voor 3,50!!!

Morgen staat er nog een trail op het programma en de dag daarna gaan we naar de surfsport van panama, Santa Catalina, zoveel zin in! :)